Fabulous!

Í tilefni þess að hafa lufsast heima í þrjá daga og óverdósað á Sex and the city og í tilefni þess að Dóra, ótrúlega  fabulous vinkona mín kom heim úr "tan"ferð  frá Benidorm í gær ákváðum við  að slá saman í  hitting  yfir drykk á  Thorvaldsen.

Báðar verandi ógeðslega single og fabulous, eða afsakið, ég single og hún fabulous,  þá fengum við okkur strawberry mojito og ræddum yfir honum heimsmálin eins og okkur einum er lagið. Ákaflega notalegt á skreppa svona í drykk á miðvikudegi, ótrúlega Sexlegt and æ lov it!

Eftir drykkinn rölti ég heim svo single og svo fabulous, veit reyndar ekki hversu fabulous ég var  ofarlega á laugaveginum.. niðurrignd með skærgrænan 10-11 poka í annarri og Louis vuitton töskuna mína í hinni... En mér leið ákaflega notalega, svo hressandi að rölta svona í haustrigningunni.

Ég ætla mér núna að taka upp allskonar skemmtilega siði úr Sexinu, drekka cosmopolitan, vera fabulous ooog eitthvað fleira...

Morgunstund í Ningbo, ferðasagan loksins birt...

Ég átti alltaf eftir að birta ferðsöguna mína til Kína þar sem ég bloggaði hana í tölvunni minni og komst svo ekki á netið fyrir en seint og um síðir og steingleymdi henni. Svo hér er hún komin og njótið vel!

Jæja lagt var að stað frá Njálsgötunni kl 5 á laugardagsmorgun, áfangastað náð kl 23 á sunnudagskvöldi en þá þurfum við að mínusa 8 tíma frá til að frá réttan ferðatíma. Við vorum sem sagt að stanslausu ferðalagi í rétt tæpan einn og hálfan sólarhring. Eins mikið og ég þráði rúm í svona 30 tíma af þessum 36 þá er ég núna glaðvöknuð eftir 5 svefn í herberginu mínu í Ningbo. 

Fyrsti maðurinn sem ég átti samskipti við á Heathrow var múslimi með vefjahött eða túrban. Hélt ég að þar væri undantekning á ferð en mér til mikillar undrunar þá eru starfsmenn flugvallararins allt meira og minna múslimar eða arbar. Þar sinntu þeir allt frá skúringum upp í vopnaleit. Ég hef persónulega ekkert á móti múslimum, ekki nema þeim sem sprengja sig og aðra í loft upp en mér fannst þetta bara sérstakt og varð endilega að leyfa þessum fróðleiksmola að fylgja... 

7 tíma bið á Heathrow eyddum við í að tæma Boots af moskítóvörnum, ógeðslega sniðugu dóti í litlum umbúðum, sólarvörnum, handwipes, niðurgangslyfjum, uppþornunartöflum og fleiru. 

Svo eru það öll þessi boð og bönn, vökvi má ekki vera í stærri en 90 ml umbúðumum og það má bara fara með eina tösku í handfarangri gegnum vopnaleitarhliðið á Heathrow. Þar sem við dröslandi fartölvunum okkar með þá olli þetta töluverðum heilabrotum og púsluspili. Ég átti nokkuð skörp orðaskipti við eina dömuna sem sagði okkur að það væri aðeins ein taska, já,já við skildum að það væri bara fokking ein taska!!! En hún hélt áfram að endurtaka það eins og það væri eina setningin sem hún kunni! Put in other bag! Það var ekki pláss í other bag sem hún sá klárlega en samt sem áður: Put in other bag, only one bag... Við redduðum því síðan eins og flestu öðru. 

Á undan okkur voru einmitt múslimsk hjón með ungabarn og voru þau með tösku fulla af pelum sem allir innihéldu meira en 90 ml af vökva. Skapaði þetta smá ástand í leitinni og það endaði með því að konan varð að smakka á vökvanum í öllum pelunum til að sanna að hún væri ekki með fljótandi úran eða blásýru... Ég flissaði yfir þessu með manninum hennar alveg þangað til að taskan mín var af einhverri ástæðu tekin afsíðis og ég beðin um að stíga til hliðar. Þrátt fyrir að vita fullkomlega að taskan mín innihélt ekkert sem gæti talist ólöglegt þá hætti ég að flissa og fékk hnút í magann, svona svipaðan og þegar maður keyrir á undan löggubíl fullkomlega edrú. Eftir bragðsmökkun múslima á brjóstamjólk úr pelum þá kom röðin að mér og minni tösku og veit ég ekki fyrr en ég sé tollvörðinn smella á sig gúmmíhönskum, eitt augnablik fylltist ég skelfingu og rasskinnarnar á mér herpust ósjálfrátt saman af einskærri angist. Nokkrum sekúndubrotum síðar áttaði ég mig á því, mér til mikils léttis, að latexhanskanotkun væri ákveðin vinnuregla við alla leit... Ekki bara fulla líkamsleit! Og úr kafinu kom að ég var með tóma plastflösku í töskunni.. Jiiii! Sem ég hafði by the way ekki geta hent því ruslafötur eru ekki lengur á flugvöllum.... 

Flugið til Parísar var bara upp og svo niður aftur! Flugfreyjurnar rétt náðu að grýta í okkur samlokum og þeir sem ekki gripu fengu ekkert. Þetta tók bara klukkutíma og misreiknaði ég mig aðeins þar á tímamismun á London og París. Var alveg sannfærð um að þetta væri tveggja tíma flug. Þökkum fyrir að svo var ekki því 12 tíma flug beið handan við hornið...  Lúnir ferðalangar ráfðuðu um ganga Charles de Gaulle flugvallarins og eftir smá rútuferð um völlinn komumst við að okkar hliði eða geiti sko! Við tölum bara um geit í þessari ferð, ekki hlið. Og svo að borda vélina... Allavega. Þreyttum til mikillar ánægju og yndiauka þá fengum við ekki sæti hlið við hlið í 12 tíma fluginu okkar. Allar vorum við í miðjunni íííí miðjunni á Boeing 777 vélinni og ein sætaröð á milli okkar líka. Eftir að hafa ferðast með einni Boeing 757 og svo Airbus 319 þá voru sætin í þessari 777 ekkert til að dansa gleðidansinn yfir. Sérskaklega ekki þessi miðjusæti! 

Við hliðina á mér sat einmitt hressasti Frakki Frakklands.. eða ekki, hann var svo fúll að að ég hélt að hann myndi bara neita að standa upp þegar ég kom afsakandi til að troðast inn í miðjusætið mitt. Frakkinn hinu megin við mig virtist öllu lífsglaðari og þótti mér það léttir vitandi að ég ætti eftir að þurfa að klofa yfir annan hvorn þeirra ef ég illnauðsynlega þyrfti að bregða mér á salernið. Þrátt fyrir afar takamarkaða frönskukunnáttu mína náði ég þó að hlera samtal fúla Frakkans við flugþjón og áttaði ég mig þá á stöðu mála. Fúli Frakkinn átti að vera á Buisness class en vélin var víst Buisness class yfirbókuð. Ég hefði klárlega orðið fúl yfir því líka svo ég reyndi að gera manninum lífið auðveldara með því að reyna að kinka kolli aðeins til hans og brosa. Hann virtist aðeins mýkjast... 

Mér til mikillar skelfingar þá sofnaði hressari Frakkinn á vinstri hönd mjög fljótlega og jafn fljótlega þurfti ég að pissa. Ég þorði ekki fyrir mitt litla líf að trufla greyið Ó-Buisness class manninn með salernisferðum mínum svo ég reyndi bara að hugsa um eitthvað annað en þvaglát... og spara vatnið...Sæmilega fljótlega fáum við að matarbakka og þar var hægt að velja um tvo rétti, enskukunnátta flugfreyjunnar var það góð að hún náði því ekki að ég vildi beef og skellti porki á borðið hjá mér. Ég reyndi eins pent og ég gat að exskjúsmía hana en hún fnæsti bara á móti, reif af mér porkið og skellti beefi á borðið í staðinn með svo miklum látum að safi og kökusneið kastaðist í fangið á mér. Í lokuðum umbúðum sem betur fer... Þurfandi að pissa með góðlega sofandi Frakkann á vinstri hönd og þann fúllynda fussandi og sveijandi á hægri hönd þá var þetta beef-kast ekki til að bæta sálarástands þreyttu, lúnu og litlu Sólrúnar sem minnkaði og minnkaði með hverri mínútunni og hverju fetinu sem vélin fór hærra...  Þrátt fyrir að vera orðin svo lítil í mér þá manaði ég mig upp í það eftir matinn að pota í hressari Frakkann og fá hann til að leyfa mér að komast á klósettið... Á klósettinu settist ég niður, buguð af sjálfsvorkunn og volæði og bölvaði sjálfri mér hressilega fyrir að æða út í þessa vitleysu, Kína!!! Hvað er það sko!!! Ekki fyrir mig!!! Svo skældi ég aðeins af lítilmennsku og lufsi áður en ég tók mér tak, þerraði augun, harkaði af mér og hætti mér aftur fram... 

Eftir margar byltur og brölt og nokkur tár niður kinnarnar náði ég dotta aðeins í miðjunni minni.. milli Frakkana. Þegar ég vaknaði aftur kíkti ég full vonar og væntinga á skjáinn fyrir framan mig sem sýndi nákvæma flugleið vélarinnar, fetahæð, hitastig og klukkutíma er eftir voru... mér til mikillar skelfingar sá ég að ég hafði einungis sofið í rúman klukkutíma!! Grááááát!!!! Ég varð að anda mjög djúpt inn og út nokkru sinnum til að fara ekki að garga þarna af angist í miðri vélinni... eftir voru 7 tímar af flugi til Shanghai. Fúli Frakkinn vaknaði upp því ég andaði svo hátt, ég held að hann hafi séð tár blika í auga mínu því hann mýktist allur upp og sagði eitthvað við mig á frönskunni sinni, eitthvað vingarnlegt held ég og hristi vingjarnlega hausinn eins og hann væri mér hjartanlega sammála og í raun langaði hann að gráta líka. Mér leið einhvernveginn miklu betur og langaði að knúsa manninn og kyssa fyrir þessi óvæntu vingjarnlegheit. Við vorum vinir... ég hrjúfraði mig saman í sætinu með mp3 spilarann minn og stillti á ljúfa tóna.

7 tímum síðar lentum við lúnir ferðalangar í Kína. Þar hittum við Kristján frá Íslandi og Hoe Feng frá Ningbo. Öll fórum við saman upp í lítinn langferðabíl í eldri kantinum með lítinn kínverskan bílstjóra í æstari kantinum. Til Ningbo frá Shanghai var 6 tíma ferðalag.. Þetta var bílferð dauðans, hraðbrautirnar í Kína fullar af ofhlöðnum vörubílum á ofsahraða og allir vilja fram úr öllum, líka æsti bílstjórinn okkar. Það var ekki hughreystandi að sjá nokkra vörubíla og sjúkra- og löggubíla úti skurði rétt áður en dimma tók... ég lokaði augunum og reyndi að sofna... Það var betra að sjá það ekki gerast... 

Við snæddum í vegasjoppu þar sem allur maturinn var of slímugur fyrir mig eða horfði á mig starandi augum... ég var ekki svöng. Mig langaði aftur að skæla... ég myndi veslast upp úr hungri og deyja... sem betur fer var lítil búð þarna í grenndinni og ég keypti mér snakk og vatn svona til öryggis. 

Og svo loksins, loksins, loksins Ningbo!!! Svo gott að hafa loksins athvarf, mitt athvarf,  klósett (sem ég byrjaði á að stífla, en það er önnur saga) og rúm RÚM!!! Rúm sem ég henti mér á og það var vont, því það er hart, en það er rúm og rúm eru svo vantmetin! Og það er meira að segja sæng og koddi og það er mjúkt þó rúmið sé ekki mjúkt og það var svo gott að sofa. Ahhh en já nú er ég komin til Kína og nú þarf ég fara fram úr til að undirbúa fyrsta skóladaginn minn í Ningbo University! Ég er hætt að skæla og þetta lofar bara góðu, vííííí!!!!  

Það eina sem ég þurfti var svefn... svenleysi fer greinilega illa í mig....

Hvað gerist í næsta kassa...?

Þegar maður liggur heima í lufsi og lasin þá er fátt annað hægt að gera, fyrir utan að sofa, en að horfa á Sexið eða breyta myspace layoutinu... Ég er búin með þetta síðarnefnda... enda tekur það ekki langan tíma...

Sexið (and the city, svo það sé á hreinu að ég liggi ekki heima og glápi á kynlífsmyndbönd þegar ég er lasin) er kannski ekki best í heimi fyrir sálarlífið mitt eins og það er núna, að horfa á 4 einhleypar konur á fertugsaldri velkjast um stræti New York borgar í örvæntingarfullri leit sinni af karlmönnum. 

Ef félagslífið mitt væri jafnfjölbreytt og litskrúðugt og þeirra þá væri ég samt klárlega ekki jafn örvæntingafull og þær... eða samt spurning, ég er að sjálfsögðu bara á þrítugsaldri og þyki örvæntingafull á ákveðinn mælikvarða.. spurning um að vera í sömu stöðu eftir 10 ár... Ok það leið næstum yfir mig þegar ég skrifaði þetta svo ÞAÐ ER EINS FOKKING GOTT AÐ ÉG VERÐI EKKI Í SÖMU STÖÐU EFTIR 10 ÁR!!!

Eftir tvo mánuði þarf ég samt að merkja við nýjan kassa, aldurskassann.. nú er ég í kassanum 20-24 ára en eftir tvo mánuði neyðist ég til að merkja við kassann 25-29 ára.. það er að segja ef maður er að svara í 5 bila kössum... Þetta er eitthvað sem ég hefði aldrei farið að pæla í nema því þetta var í Sexinu og ég var einmitt að svara spurningum núna rétt í þessu þar sem aldurinn var í þessum skelfilegu 5 bila kössum...

Af einhverjum ástæðum hræðist ég það eins og martröð á köldu vetrarkvöldi að verða 25 ára... aldursbilið frá 20 til 25 ára hef ég alltaf litið á eins og göngu upp á fjall en þegar 25 ára toppnum er náð, hvað gerist þá?? Þegar maður er tvítugur þá leggur maður af stað, tilbúinn í gönguna með bakpoka og læti, svo nær maður toppnum, þó ekki áfallalaust, brákuð bein og tognanir, ónýtir skór og ýmislegt fleira sem þjakar mann.. en á toppinn er maður kominn, 25 ára. Niðurleiðin hefur í mínum huga verið aldursbilið frá 25 til 30 ára, eins klikkað og það hljómar... því hvað gerist þá þegar maður er 30 ára! Þegar maður er búinn að fara upp og niður fjallið... Og fyrir það fyrsta, hvað gerist á niðurleiðinni... og þarf hún að liggja niður...

Og fyrir það allra fyrsta... hvað er ég 24 ára gömul að velta fyrir mér aldursbilakössum og niðurleiðum! Hversu sjúkt er það??!! 

Góðir grannar

Jæja nú er fólki á hæðinni fyrir ofan að flytja út... ég segi ekki loksins, enda er búið að vera ágætt að hafa þau þarna fyrir ofan. Allavega svona eftir að ég og húsbóndinn þar náðum sáttum án þess að til handalögmála kæmi. En það munaði ansi mjóu síðastliðið haust þegar þau stóðu í flutningum og endurbætum á íbúðinni. Þá stunduðu þau það ítrekað að skrúfa fyrir vatnið í húsinu í tíma og ótíma, mér til mikillar armæðu. Maður var kannski í miðri sturtu, varnarlaus með hárið fullt af sjampói þegar vatnið hætti skyndilega renna. Algjörlega ófær um að skola sjampólöðrið úr hárinu á mér án vatns þá varð ég að gjöra svo vel að vippa mér úr sturtinni, vefja um mig handklæði og krossa fingur yfir því að þetta væri mjög tímabundið ástand... sem þetta var oftast, nokkrar mínútur í senn eða svo. En þegar þetta var farið að gerast ítrekað og ég jafnvel farin að klára áhorf á heilu sjónvarpsþættina með sjampólöðrið í hárinu þá setti ég hnefann í borðið, nú var nóg komið af vatnskúgun nágrannanna!

Þegar ég í eitt skipti var á mikilli hraðferð og þurfti nauðsynlega í sturtu og svo út, þá gerðist það, vatnið fór af og ég með næringuna í hárinu. Já nei! með handklæðið á hausnum skellti ég mér í slopp og æddi upp á næstu hæð þar sem ég barði hressilega að dyrum, hurðin var rifin upp og mér birtist tryllingslegt augnaráð óðs manns, að mér fannst. Mér dauðbrá og úr mér var allur vindur þegar ég starði í þessu trylltu augu en þegar ég fann hvernig hárnæringin lak niður í augað á mér undan handklæðinu og orsaka þannig óstjórnlegan sviða þá herti ég snögglega upp hugann!

"Fyrirgefðu en eru það þið sem eruð alltaf að taka svona vatnið af án þess að láta vita? Soldið óþægilegt fyrir mig sko og örugglega aðra í húsinu" sagði ég eins yfirvegað og ég mögulega gat en samt með örlitlu pirringsívafi.

Maðurinn gjörsamlega sprakk í andlitið á mér! Trylltu augun urðu blóðhlaupin af æsingi þegar hann gargaði á mig að það hefði sko sprungið helvítis rör hjá þeim og hvort væri nú mikilvægara að ég kæmist í sturtu eða að parketið hjá sér eyðilagðist??!! Ég reyndi eins yfirvegað miðað við aðstæður, með hárnæringuna í auganu að segja honum að mér þætti vænt um að fá að skola á mér hárið og að reyndar kæmi mér parketið hjá honum ekkert við og hvort það hefði verið að springa hjá honum rör daglega því að ég væri nú að lenda í því á hverjum degi að komast ekki í almennilega sturtu! 

Á þessu augnabliki var maðurinn orðinn svo trylltur að pabbi hans var farin að blanda sér í málin og biðja hann að róa sig... og ég ákvað að það besta í stöðunni væri eiginlega bara að koma mér í burtu meðan það væri ennþá hægt. Bakkaði ég því hægt og rólega niður stigann meðan maðurinn hraunaði yfir mig og mína ógeðslegu sjálfelsku. Hann tók þá líka upp á því að elta mig niður og ég varð eiginlega bara hrædd og var farin að hrauna yfir hann og hans sjálfselsku móti, bara svona til að verjast.

Við fórum að hnakkrífast og steyta hnefum en þegar hann fór að hafa í hótunum við mig um að gera mér lífið leitt þá hélt nú ekki og sagði mannfýlunni að hann skyldi ekki voga sér að hóta mér því ég þekkti fólk sem hann vildi ekki lenda í. (veit ekki hvaða fólk....) en eitthvað varð ég að segja til að maðurinn færi ekki að siga sínum handrukkurum á mig, betra var að hann hræddist mína....

Með þessum orðum mínum um fólkið sem ég þekkti skellti ég hurðinni á hann og læsti... hann barði nokkru sinnum á hurðina sem ég stóð fyrir innan með tárin og hárnæringu í augunum, skjálfandi af kulda og bræði. Mér fannst ég samt klárlega hafa unnið sigur, ég átti síðasta orðið. Það er að segja ef ég tek ekki með það sem hann gargaði eftir að ég lokaði hurðinni...

Daginn eftir var svo bankað létt á hurðina hjá mér og það var varla að ég þorði að opna... ég gægðist hægt með nefið fram og sá hvar tryllti maðurinn frá því daginn áður stóð skömmustulegur með hvolpaaugu og skottið milli lappanna. Ég sá að manninum var greinilega runnin reiðin og ákvað því að hætta á að opna hurðina alveg.

Hann kom þá með þessa elskulegu afsökunarbeiðni og útskýrði fyrir mér hversu illa fyrir kallaður hann hefði verið og svo framvegis... hvort við ættum ekki bara að byrja upp á nýtt og vera vinir... já jú ég ákvað nú að taka þessu, rétti honum skankann á mér og við innsigluðum með kröftugu handabandi það loforð að hvorugt okkar færi að senda neina handrukkara...

Svo fluttu þau inn... tryllti maðurinn, konan hans og barn. Og svo fóru þau hjónin að ræða málin. Þau ræddu málin ansi mikið og oft og hátt og aðallega seint á kvöldin, eftir miðnætti helst... Rosalega mikið af óklárðuðum málum sem þau þurftu alltaf að vera að klára á ókristilegum tímum.

Pirraði mig sosum ekki mikið.... En mér var stundum hugsað til afkvæmis þeirra sem ég gerði ráð fyrir að reyndi að sofa í öllum þessum ósköpum.

Svo kom kallinn niður um daginn tilkynnti mér að nú væru þau að flytja og vildi endilega spyrja mig hvort það heyrðist eitthvað á mikið á milli hæða. Tja.... ég vissi nú ekki alveg hvað ég átti að segja... átti ég að segja manninum að ég gæti nánast þulið upp allt það sem þau hjónin hefðu verið ósammála um þetta árið... nú eða þá að ég heyrði í hvert skipti sem þau pissuðu...

Nei ég ákvað að segja það ekki heldur bjargaði mér með því að segja bara að ég væri nú voða lítið heima... svo ég myndi nú varla vita það. En nei ég hefði nú ekki verið vör við mikinn umgang að ofan... ekki mikinn... sagði ég og brosti fölsku brosi og fór að segja kallinum að ég hefði verið í Kína í sumar, svona til að skipta um umræðuefni. Honum þótti það spennandi og við spjölluðum aðeins um það.

En já nú eru þau að flytja, eins og það er búið að vera fínt að hafa þau þarna, þrátt fyrir allt. Aldrei hafa þau kvartað yfir partýum hjá mér eða yfir því að ég skúri ekki ganginn... Svo eins og áður sagði þá lét ég rökræður þeirra á nóttunni ekki hafa nein áhrif á mig. Það hefði verið ósanngjarnt...